"Ευφυΐα χωρίς φιλοδοξία είναι πουλί χωρίς φτερά." Salvador Dali

Ευγένεια

(από τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη)

Κάνε τον πόνο σου άρπα,
και γίνε σαν αηδόνι,
και γίνε σά λουλούδι.
Πικροί όταν έλθουν χρόνοι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και ´πε τονε τραγούδι.

Μη δέσεις την πληγή σου
παρά με ροδοκλώνια.
Λάγνα σου δίνω μύρα
-για μπάλσαμο- και αφιόνια.
Μη δέσεις την πληγή σου,
και το αίμα σου, πορφύρα.

Λέγε στους θεούς "να σβήσω!"
μα κράτα το ποτήρι.
Κλότσα τις μέρες σου όντας
θα σου ´ναι πανηγύρι.
Λέγε στους θεούς "να σβήσω!"
μα λέγε το γελώντας.

Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και δρόσισε τα χείλη
στα χείλη της πληγής σου.
Ένα πρωί, ένα δείλι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και γέλασε και σβήσου.

Απόσπασμα από το βιβλίο "Αναφορά στο Γκρέκο" του Ν. Καζαντζάκη

"… Κι ένα πρωί ξεκόρμισα πάλι από το πατρικό σπίτι, έκλαιε η μητέρα μου, ως πότε, μου ´λεγε, ως πότε θα φεύγεις; μα, σκληρή είναι η νιότη, έκαμα ν´ αποκριθώ: "όσο θα ´μαι ζωντανός, μητέρα, όσο θα ´μαι ζωντανός θα φεύγω." μα κρατήθηκα, φίλησα το χέρι της και με πήρε η θάλασσα.
Να ´σαι νέος, είκοσι πέντε χρονών, γερός, να μην αγαπάς κανένα πρόσωπο ορισμένο, άντρα ή γυναίκα, που να σου στενεύει την καρδιά και να μη σε αφήνει ν´ αγαπήσεις με ίση αφιλοκέρδεια και σφοδρότητα τα πάντα, και να οδοιποράς πεζός, ολομόναχος, μ´ ένα δισάκι στον ώμο, από μιαν άκρα ως την άλλη, στην Ιταλία, και να ´ναι Άνοιξη και να μπαίνει το καλοκαίρι και να ´ρχουνται, φορτωμένοι φρούτα και βροχές, ο χινόπωρος κι ο χειμώνας- θαρρώ ο άνθρωπος θα ´ταν αναίδεια να θέλει μεγαλύτερη ευτυχία.
Τίποτα, θαρρώ, δε μου ´λειπε, κορμί, ψυχή, μυαλό, όμοια αναγάλλιαζαν και τα τρία αυτά θεριά, εξίσου ευχαριστημένα και τα τρία χορτάτα. Όλο τον καιρό που βάσταξε το γαμήλιο αυτό με την ψυχή μου ταξίδι, ένιωθα, όσο δεν ένιωσα ποτέ πια στη ζωή μου, πως κορμί, ψυχή, μυαλό είναι πλασμένα από το ίδιο χώμα…" (σελ. 178)