Ο Μικρός Ήρωας του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι

Επαναλαμβάνω, πως μερικά παιδιάστικά μου προνόμια μ´ έκαναν έξω φρενών. Και καθώς ήμουν φυσικά δειλός και ντροπαλός με τις γυναίκες τα ´χανα ακόμα πιο πολύ, φαίνεται, πως πολλές μ´ έκαναν γούστο γι´ αυτό κι έβρισκαν αφορμές να με πειράζουν μα τούτη τις ξεπερνούσε όλες.

-Ναι, στα γόνατά μου! Και συζητάς ακόμη; Ή μήπως δε θέλεις; επέμεινε η ξανθούλα γελώντας ολοένα πιο δυνατά, ώσπου κατάντησε να ξεκαρδίζεται κρατώντας τα πλευρά της. Ποιος ξέρει τι τη διασκέδαζε τόσο πολύ; Η πρότασή της ή η σαστιμάρα μου. Άλλο που δεν ήθελε κι αυτή.

Κατακοκκίνισα και στενοχωρημένος τρομερά κοίταζα τριγύρω μου με αφάνταστη αμηχανία να δω από που θα μπορούσα να το σκάσω, μα εκείνη με πρόλαβε, μ´ άδραξε από το χέρι για να μη φύγω και τραβώντας με κοντά της τόσο δυνατά, που πονούσα φριχτά και καθώς έβαζα όλα μου τα δυνατά να μη φωνάξω, μόρφαζα γελοιωδέστατα.