Φρίντριχ Βίλχελμ Νίτσε - Τάδε έφη Ζαρατούστρας
Όχλος-(Απόσπασμα)
..."«Η ζωή είναι μία πηγή απόλαυσης. Εκεί όμως που από την ίδια πηγή πίνει και ο όχλος τα πηγάδια δηλητηριάζονται».«Δεν μ’ αρέσει να βλέπω τα μισάνοιχτα στόματα και τη δίψα των βρωμερών... Η φλόγα είναι απρόθυμη να τιναχτεί όταν βάζουν την υγρή καρδιά τους πάνω στη φωτιά και το ίδιο το πνεύμα βράζει και καπνίζει όταν το πλήθος του όχλου πλησιάζει τη φωτιά».«Το φρούτο αρρωσταίνει, σαπίζει στα χέρια τους. Το δέντρο με τον καρπό κλονίζεται και μαραίνεται απ’ την κορυφή του, κάτω από το βλέμμα τους. Και πολλοί απ’ αυτούς που αποστράφηκαν τη ζωή , αποστράφηκαν μονάχα τον όχλο, γιατί δεν ήθελαν να μοιραστούν το πηγάδι και τη φλόγα και τα φρούτα του δέντρου, με τον όχλο».«Μα πώς γίνεται η ζωή να έχει ανάγκη τον όχλο;... Όχι το μίσος μου, αλλά και η αηδία μου πεινασμένα καταβρόχθησε τη ζωή μου».«Αλίμονο, συχνά κουράστηκα από το πνεύμα, όταν ανακάλυψα ότι και ο όχλος το ίδιο είναι προικισμένος με πνεύμα».«Σαν τον ανάπηρο που τυφλώθηκε, κουφάθηκε και βουβάθηκε έτσι έζησα για ένα μεγάλο διάστημα, για να μη ζήσω μαζί με τον όχλο των γραφιάδων, τον όχλο των ηδονόφιλων και των εμπόρων της εξουσίας».«Έπρεπε να πετάξω όσο γινόταν πιο ψηλά για να βρω και πάλι την πηγή της απόλαυσης. Την έχω βρει εδώ στ’ απώτατα ύψη. Η πηγή της χαράς και της απόλαυσης ξεπήδησαν για μένα. Και εδώ υπάρχει μια ζωή όπου κανένας όχλος δεν μπορεί να πιει μαζί μου νερό»"...
Όχλος-(Απόσπασμα)
..."«Η ζωή είναι μία πηγή απόλαυσης. Εκεί όμως που από την ίδια πηγή πίνει και ο όχλος τα πηγάδια δηλητηριάζονται».
«Δεν μ’ αρέσει να βλέπω τα μισάνοιχτα στόματα και τη δίψα των βρωμερών... Η φλόγα είναι απρόθυμη να τιναχτεί όταν βάζουν την υγρή καρδιά τους πάνω στη φωτιά και το ίδιο το πνεύμα βράζει και καπνίζει όταν το πλήθος του όχλου πλησιάζει τη φωτιά».
«Το φρούτο αρρωσταίνει, σαπίζει στα χέρια τους. Το δέντρο με τον καρπό κλονίζεται και μαραίνεται απ’ την κορυφή του, κάτω από το βλέμμα τους. Και πολλοί απ’ αυτούς που αποστράφηκαν τη ζωή , αποστράφηκαν μονάχα τον όχλο, γιατί δεν ήθελαν να μοιραστούν το πηγάδι και τη φλόγα και τα φρούτα του δέντρου, με τον όχλο».
«Μα πώς γίνεται η ζωή να έχει ανάγκη τον όχλο;... Όχι το μίσος μου, αλλά και η αηδία μου πεινασμένα καταβρόχθησε τη ζωή μου».
«Αλίμονο, συχνά κουράστηκα από το πνεύμα, όταν ανακάλυψα ότι και ο όχλος το ίδιο είναι προικισμένος με πνεύμα».
«Σαν τον ανάπηρο που τυφλώθηκε, κουφάθηκε και βουβάθηκε έτσι έζησα για ένα μεγάλο διάστημα, για να μη ζήσω μαζί με τον όχλο των γραφιάδων, τον όχλο των ηδονόφιλων και των εμπόρων της εξουσίας».
«Έπρεπε να πετάξω όσο γινόταν πιο ψηλά για να βρω και πάλι την πηγή της απόλαυσης. Την έχω βρει εδώ στ’ απώτατα ύψη. Η πηγή της χαράς και της απόλαυσης ξεπήδησαν για μένα. Και εδώ υπάρχει μια ζωή όπου κανένας όχλος δεν μπορεί να πιει μαζί μου νερό»"...