CHARLES BUKOWSKI

Περί Επαναστάσεως ( Διήγημα από το "Σημειώσεις ενός Πορνόγερου")

Τα πράγματα είναι ζόρικα. Οι δάσκαλοι σε τυραννάνε με χάρακες και τα σκουλήκια τρώνε τα καλαμπόκια. Πολυβόλα στημένα πάνω σε τρίποδα, σημαδεύουν πότε άσπρες και πότε μαύρες κοιλιές. Αλλά όλες οι κοιλιές είναι ίδιες.

Άνθρωποι τρώνε ξύλο απλά και μόνο για να φάνε ξύλο. Στα δικαστήρια το τέλος είναι γραμμένο από πριν και όλα όσα προηγούνται είναι απλά και μόνο θέατρο. Παίρνουν τους ανθρώπους μέσα σε δωμάτια για ανάκριση και τους βγάζουν έξω μισούς ή καθόλου ανθρώπους.

Κάποιοι ελπίζουν στην επανάσταση αλλά όταν επαναστατείς και εγκαθιδρύεις την καινούρια σου κυβέρνηση ανακαλύπτεις ότι άλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς. Οι μπάτσοι του Σικάγο έκαναν σίγουρα λάθος όταν άνοιξαν τα κεφάλια των δημοσιογράφων των μεγάλων εφημερίδων. Εκείνα τα χτυπήματα στο κεφάλι ίσως να τους έκανα ν' αρχίσουν να σκέφτονται και οι μεγαλοδημοσιογράφοι - πέρα ίσως τους Τάιμς της Νέας Υόρκης παλιότερα και κάποιες εκδόσεις της Κρίστιαν Σάιενς Μόνιτορ - σταμάτησαν να σκέφτονται με την κήρυξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Μπορείς να χτυπήσεις το ΟΠΕΝ ΣΙΤΙ γιατί δημοσίευσε ένα φυσιολογικό τμήμα του ανθρώπινου σώματος, όταν όμως κλωτσήσεις στον κώλο τον αρθρογράφο μια εφημερίδας με κυκλοφορία ένα εκατομμύριο, καλύτερα να είσαι προσεκτικός γιατί μπορεί να ξεχάσει τις διαφημίσεις και ν' αρχήσει να γράφει την αλήθεια για το Σικάγο και για οποιοδήποτε άλλο μέρος. Ίσως να μπορέσει να γράψει μια στήλη μόνο, αυτή όμως η μια στήλη μπορεί να βάλει ένα εκατομμύριο αναγνώστες σε σκέψεις - έτσι για αλλαγή - και κανείς δεν ξέρει τι θα μπορούσε να συμβεί τότε. Βέβαια η κλειδαριά είναι διπλοκλειδωμένη: όταν σου επιτρέπουν να διαλέξεις ανάμεσα στον Νίξον και τον Χάμφρεϊ είναι σαν να σου λένε να διαλέξεις ανάμεσα στο να φας ζεστά σκατά ή κρύα.

Είναι αλήθεια, τίποτα στον ορίζοντα δεν δείχνει ότι τα πράγματα θ' αλλάξουν. Τα γεγονότα της Πράγας απογοήτευσαν ένα σωρό παιδιά που είχαν ξεχάσει την Ουγγαρία. Κάστρο στα χαϊμαλιά τους, ψέλνοντας ΟΟΟΟΟΟΟΟΜΜΜΜΜ, ΟΟΟΟΟΟΟΟΜΜ, ενώ τους οδηγούν ο Ουΐλιαμ Μπαρόουζ, ο Ζαν Ζενέ και ο Άλεν Γκινσμπεργκ. Ξεπερασμένοι πια, ως συγγραφείς, ασθενικοί, τρελοί, κλούβιοι, γυναικωτοί - όχι ομοφυλόφιλοι μα γυναικωτοί - κι αν ήμουν μπάτσος θα έκανα κέφι να τους τινάξω ο ίδιος με τα κλομπ τα μυαλά. Κρεμάστε με γι' αυτό. Οι ηλίθιοι παίρνουν πίπα την ψυχή του συγγραφέα του δρόμου. Υπάρχει μονάχα ένας τρόπος για να γράψεις, ΜΟΝΟΣ μπροστά σε μια γραφομηχανή. Ο συγγραφέας που πρέπει να βγει στο δρόμο, είναι συγγραφέας που δεν ξέρει τι σημαίνει δρόμος. Έχω δει ρήτορες σε εργοστάσια, μπουρδέλα, φυλακές, μπαρ, πάρκα αρκετούς για 100 ζωές 100 ανθρώπων. Το να βγεις στο δρόμο όταν ήδη έχεις αποκτήσει ΟΝΟΜΑ σημαίνει να παίρνεις τον εύκολο δρόμο - αυτοί σκότωσαν τον Τόμας και τον Μπήαν και καμιά πενηνταριά άλλους, με την ΑΓΑΠΗ τους, το ουΐσκι τους, την ειδωλολατρεία τους, το μουνί τους. ΟΤΑΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΗ ΓΡΑΦΟΜΗΧΑΝΗ ΣΟΥ, ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΟ ΠΟΛΥΒΟΛΟ ΣΟΥ ΚΙ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΥΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΡΟΥΡΑΙΟΙ. Όταν ο Καμύ άρχισε να δίνει διαλέξεις μπροστά στους ακαδημαϊκούς το γράψιμό του πέθανε. Ο Καμύ δεν ξεκίνησε σαν ρήτορας, ξεκίνησε σαν συγγραφέας. Δεν ήταν το αυτοκινητιστικό δυστύχημα που τον σκότωσε.

Όταν κάποιοι απ' τους λιγοστούς φίλους μου ρωτάνε, “Μπουκόβσκι, γιατί δεν δίνεις ποιητικές βραδιές;” απλώς δεν μπορούνε να καταλάβουν γιατί λέω “όχι”.

Κι έτσι έχουμε το Σικάγο κι έτσι έχουμε την Πράγα και δεν είναι καθόλου διαφορετικά από ό,τι ήταν πάντα. Το μικρό αγόρι θα τις φάει στον κώλο κι όταν (κι εάν) το μικρό αγόρι γίνει μεγάλο θα δώσει κι αυτό ξυλιές στον κώλο. Θα προτιμούσα να δω τον Κλίβερ πρόεδρο παρά τον Νίξον αλλά αυτό δεν είναι και τόσο σπουδαίο. Αυτό που πρέπει να μάθουν αυτοί οι αναθεματισμένοι επαναστάτες που στρογγυλοκάθονται σπίτι μου, πίνοντας την μπύρα μου, τρώγοντας το φαγητό μου κάνοντας φιγούρα στις γκόμενές τους είναι ότι το πράγμα πρέπει να βγαίνει από τα μέσα. Δεν μπορείς έτσι απλά να δώσεις σ' έναν άνθρωπο μια καινούρια κυβέρνηση σαν ένα καινούριο καπέλο και να περιμένεις φορώντας το καπέλο να γίνει καινούριος άνθρωπος. Θα έχει ακόμα συντηρητικές τάσεις και γεμάτη κοιλιά κι ας έχει πλήρη συλλογή δίσκων του Ντίζι Γκιλέσπι. Ένα σωρό άνθρωποι ορκίζονται ότι πρόκειται να γίνει επανάσταση αλλά δε θα μου άρεσε καθόλου να τους βλέπω να σκοτώνονται για το τίποτα. Μπορούν δηλαδή να σκοτωθούν πολλοί και τίποτα να μην αλλάξει παρόλο που ανάμεσα σ' αυτούς που θα πεθάνουν θα 'ναι και μερικοί καλοί. Και μετά καταλήγεις: με μια κυβέρνηση ΠΑΝΩ στον κόσμο. Ένα νέο δικτάτορα μεταμφιεσμένο πρόβατο. Η ιδεολογία χρησιμεύει μονάχα για να συνεχιστεί ο πόλεμος. 

Το άλλο βράδυ κάποιος νεαρός μου είπε (καθόταν στο κέντρο του χαλιού κι έμοιαζε γεμάτος πνεύμα και ομορφιά):

“Θα φράξω όλους του υπονόμους. Ολόκληρη η πόλη θα κολυμπήσει σε σκατά!”

Ποιος ο λόγος; Ο νεαρός είχε ήδη πει αρκετά σκατά για να θάψει ολόκληρη την πόλη του Λος Άντζελες και την μισή περιοχή μέχρι την Πασαντένα.

Μετά είπε, “Έχεις καμιά άλλη μπύρα Μπουκόβσκι;”

Η πουτανίτσα του σταύρωσε τα πόδια της ψηλά και μ' άφησε να δω λιγάκι το ροζ βρακί της κι έτσι σηκώθηκα και του έφερα μια μπύρα.

Η επανάσταση φαίνεται πολύ ρομαντική, ξέρεις. Δεν είναι όμως. Είναι αίμα και τρέλα και θέλει κότσια, είναι πιτσιρικάδες που μπλέκονται και σκοτώνονται, είναι πιτσιρικάδες που δεν καταλαβαίνουν τι στο διάολο τρέχει. Είναι η πουτάνα σου, η γυναίκα σου που της ξεσκίζουν την κοιλιά με τις ξιφολόγχες και μετά την βιάζουν απ' τον κώλο μπροστά στα μάτια σου. Είναι άνθρωποι να βασανίζουν ανθρώπους που γέλαγαν με Μίκι Μάους. Πριν μπλεχτείς στα πράγματα, αποφάσισε πρώτα πως είναι τα πνεύματα και πως θα είναι όταν τελειώσουν. Δεν συμφωνώ με τον Ντος - ΈΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΜΩΡΙΑ- ότι κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρεί την ζωή ενός άλλου. Ίσως όμως να χρειάζεται κάποια σκέψη πριν. Φυσικά η πουστιά βρίσκεται στο ότι αφαιρούν τις ζωές μας χωρίς να ρίξουν ούτε μια σφαίρα. Κι εγώ έχω δουλέψει για μηδαμινά μεροκάματα ενώ κάποιος χοντρός βίαζε δεκατετράχρονες παρθένες στο Μπέβερλι Χιλς. Έχω δει να πυροβολούν ανθρώπους γιατί άργησαν πέντε λεπτά στην τουαλέτα. Έχω δει πράγματα που ούτε καν θέλω να μιλάω γι' αυτά. Αλλά πριν σκοτώσει κάτι σιγουρέψου ότι έχεις να το αναπληρώσεις με κάτι καλύτερο από τις πολιτικάντικες, οπορτουνιστικές, χλευαστικές, όλο μίσος μαλακίες που λέγονται στα δημόσια πάρκα. Μέχρι τώρα, δεν έχω δει τίποτα άλλο, παρά συναισθηματικό και ρομαντικό πόθο για Επανάσταση, δεν έχω δει ούτε έναν ηγέτη ικανό να τον εμπιστευθείς, ούτε μια ρεαλιστική πλατφόρμα που να σε διασφαλίζει ΕΝΑΝΤΙΑ στην προδοσία που πάντοτε, μέχρι τώρα, έχει επακολουθήσει. Αν πρόκειται να σκοτώσω άνθρωπο δεν θέλω να τον δω να αντικαθιστάται από ένα αντίγραφο με καρμπόν του ίδιου ανθρώπου και με τον ίδιο τρόπο. Σπαταλήσαμε την Ιστορία σαν μάτσος μεθυσμένων που παίζουν ζάρια στην αντρική τουαλέτα του συνοικιακού μπαρ. Ντρέπομαι που είμαι μέλος της ανθρώπινης φυλής αλλά δεν θέλω να προσθέσω κι άλλο σ' αυτή την ντροπή, θέλω να ξύσω και να αφαιρέσω λίγη απ' αυτή.

Μπορείς να μιλάς για Επανάσταση ενώ η κοιλιά σου είναι γεμάτη απ' την μπύρα κάποιου άλλου ή να ταξιδεύεις με μια δεκαεξάχρονη που το 'σκασε απ' το σπίτι της από Κεκτημένη Ταχύτητα. Μπορείς να μιλάς για Επανάσταση ενώ τρία χαϊβάνια συγγραφείς διεθνούς φήμης σε έχουν να χορεύεις το χορό των ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΜΜΜ. Αλλά είναι άλλο πράγμα να την κάνεις, είναι άλλο πράγμα να την προκαλέσεις. Παρίσι 1870- 71, 20.000 άνθρωποι δολοφονημένοι στους δρόμους, οι δρόμοι κόκκινοι, το αίμα να ρέει κι οι αρουραίοι να βγαίνουν και να τρων' τα κορμιά κι οι άνθρωποι πεινασμένοι, λεηλατημένοι, χωρίς να ξέρουν πια τι τους γίνεται, να βγαίνουν και να ξεκολλούν τους αρουραίους απ' τα πτώματα και να τρων' τους αρουραίους. Και πού είναι το Παρίσι, απόψε; Και τί είναι το Παρίσι απόψε; Και ο φιλαράκος μου πάει να βάλει κι άλλα σκατά πάνω απ' αυτά και χαζογελάει. Καλά, είναι στα είκοσι και διαβάζει κυρίως ποίηση. Και η ποίηση μοιάζει με βρεγμένο κουρελόπανο για το πλύσιμο των πιάτων.

Και το χόρτο. Πάντοτε έλεγαν πως το χόρτο και Επανάσταση είναι το ίδιο. Το χόρτο απλά δεν είναι και τόσο καλό. Για τ' όνομα του Θεού, αν νομιμοποιούσαν το χόρτο ο μισός κόσμος θα σταμάταγε να καπνίζει. Η ποτοαπαγόρευση δημιούργησε πιο πολλούς αλκοολικούς από πριν. Το απαγορευμένο είναι το πιο γλυκό. Ποιος θέλει να γαμάει την δικιά του γυναίκα κάθε βράδυ; Ή έστω και μια φορά τη βδομάδα;

Υπάρχουν πολλά που θα 'θελα να κάνω. Πρώτα-πρώτα, θα 'θελα να σταματήσουν να είναι τόσο πολύ άσχημοι οι υποψήφιοι πρόεδροι που θα μου πασάρουν. Μετά θ' άλλαζα τα μουσεία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο καταθλιπτικό ή πιο αποκρουστικό από ένα μουσείο. Είναι ν' απορείς γιατί δεν είναι μεγαλύτερο το ποσοστό των τρίχρονων κοριτσιών που τα πειράζουν στα σκαλιά του μουσείου. Πρώτα απ' όλα θα τοποθετούσα τουλάχιστον ένα μπαρ σε κάθε όροφο. Αυτό και μόνο θα κάλυπτε όλους τους μισθούς και θα επέτρεπε την ανακαίνιση και την σωτηρία μερικών πινάκων και της ξεχαρβαλωμένης προϊστορικής, με τεράστια δόντια, τίγρης που η κωλοτρυπίδα της έχει αρχίσει πια να μοιάζει με ξεχειλωμένη τσέπη. Μετά θα τοποθετούσα ένα συγκρότημα ροκ, μια μπάντα σουΐνγκ και μια συμφωνική ορχήστρα σε κάθε όροφο, συν τρεις-τέσσερις εμφανίσιμες γυναίκες να τριγυρνάνε και να σου γυαλίζουν. Δεν μαθαίνεις τίποτα ούτε βλέπεις τίποτα αν δεν νιώθεις ταραχή. Ο περισσότερος κόσμος κοιτάζει αυτήν την προϊστορική τίγρη πίσω απ' το τζάμι και την προσπερνάει κρυφά, λιγάκι ντροπιασμένος και λιγάκι βαριεστημένος.

Μα δεν βλέπετε έναν τύπο και τη γυναίκα του με μια μπύρα ο καθένας στο χέρι, να κοιτάζουν την τίγρη και να λένε, “Πανάθεμα, κοίτα αυτούς του χαυλιόδοντες! Μοιάζει λιγάκι με ελέφαντα, ε;”

Και αυτή να λέει, “Γλύκα μου, πάμε σπίτι να κάνουμε έρωτα!”

Και αυτός να λέει, “Τον κώλο σου! Όχι πριν κατέβω στο ισόγειο να δω το Σπαντ του 1917. Λένε ότι ο Έντι Ρίκενμπάκερ πέταξε ο ίδιος μ' αυτό. Πέτυχε δεκαεφτά Ούννους. Άλλωστε λένε πως βάζουν και Πινκ Φλόιντ εκεί, κάτω.”

Οι Επαναστάτες όμως θα κάψουν τα μουσεία. Πιστεύουν πως το κάψιμο είναι η κατάλληλη απάντηση για όλα. Θα 'καιγαν και τη γιαγιά τους ακόμα αν δεν μπορούσε να τρέξει αρκετά γρήγορα. Και μετά θα ψάχνουν τριγύρω για νερό ή για κάποιον που να μπορεί να εμποδίσει τους πραγματικούς τρελούς να τους κόψουν τα λαρύγγια πάνω στον ύπνο. Και θα ανακαλύψουν πόσοι αρουραίοι ζουν σε μια πόλη, όχι άνθρωποι, μα πραγματικοί αρουραίοι. Και θα δουν ότι οι αρουραίοι είναι τα τελευταία πλάσματα που πνίγονται, καίγονται, λιμοκτονούν και τα πρώτα που θα μπορούν να βρουν τροφή και νερό επειδή αυτό το κάνανε για αιώνες χωρίς βοήθεια. Οι αρουραίοι είναι οι αληθινοί επαναστάτες, οι αρουραίοι είναι οι πραγματικοί αντεργκράουντ, αλλά δεν χρειάζονται τον κώλο σου παρά μόνο για να τον τσιμπολογήσουν και δεν τους ενδιαφέρουν τα ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΜΜ.

Δεν λέω παρατήστε τα. Είμαι με το μέρος του αληθινού ανθρώπινου πνεύματος όπου κι αν βρίσκεται, όπου κι αν κρύβεται, ό,τι κι αν είναι. Προσέξτε όμως τους απατεώνες που τα λένε τόσο όμορφα και σας παρατάνε σε μια πλατεία με 4 σκληροτράχηλους μπάτσους και οκτώ ή εννιά εθνοφρουρούς και τον αφαλό σας μονάχα για τελευταία προσευχή. Τα παλικάρια αυτά που ουρλιάζουν για την θυσία σας στα δημόσια πάρκα βρίσκονται συνήθως όσο μακρύτερα γίνεται όταν αρχίζει το νταβαντούρι.

Παλιά ήταν οι απατεώνες της θρησκείας. Όχι ο μεγάλος εκκλησιαστικός απατεώνας, που όλοι βαριόντουσαν, συμπεριλαμβανομένου και του ιεροκήρυκα. Αυτός ήταν πολύ ανιαρός. Αλλά στις μικρές αποθήκες τις βαμμένες άσπρες. Χριστέ μου, τι σαχλαμάρες λέγανε. Πήγαινα συχνά εκεί μεθυσμένος και καθόμουν και παρακολουθούσα. Ιδιαίτερα αφού με είχαν διώξει απ' τα μπαρ. Ήταν καλύτερα απ' το να κάθομαι σπίτι μου και να τρώγομαι με τον εαυτό μου. Τα καλύτερα μέρη με απατεώνες της θρησκείας ήταν το Λος Άντζελες και έπειτα η Νέα Υόρκη και η Φιλαδέλφεια. Φίλε μου, εκείνοι οι ιεροκήρυκες ήταν καλλιτέχνες. Παραλίγο να με κάνουν κι εμένα να κυλιέμαι στο πάτωμα. Οι πιο πολλοί τους, μόλις είχαν ξεμεθύσει, με κατακόκκινα μάτια και χρειάζονταν κι άλλα δολαριάκια για να ξαναπιούν ή ίσως και για κανένα τσιγαριλίκι, διάολε, δε ξέρω.

Παραλίγο να με κάνουν και μένα να κυλιέμαι στο πάτωμα, εμένα που ήμουν κουλαριστός και κουρασμένος. Ήταν καλύτερα κι από γαμήσι, ακόμα κι αν δεν κατάφερνες να χύσεις. Θέλω να ευχαριστήσω αυτούς τους μάγκες, που οι περισσότεροι ήταν αράπηδες, συγγνώμην, μαύροι, για τις όποιες διασκεδαστικές βραδιές. Νομίζω πως αν έγραψα ποτέ κάποια ποιήματα ίσως να το οφείλω σ' αυτούς.

Τώρα όμως αυτό το παιχνίδι χάνεται. Ο Θεός απλούστατα δεν πλήρωσε το νοίκι ούτε κι έφερε ένα μπουκάλι κρασί όσο κι αν ξεφώνισαν όσο κι αν λέρωσαν τα τελευταία τους καθαρά ρούχα πάνω στο πάτωμα. Ο Θεός είπε ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ και είναι δύσκολο να ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ όταν η κοιλιά σου είναι άδεια και η ψυχή σου δεν νιώθει και τόσο καλά και μπορεί ίσως να ζήσεις μόνο μέχρι τα 55 σου κι η τελευταία φορά που εμφανίστηκε ο Θεός ήταν σχεδόν 2000 χρόνια πριν. Έκανε μονάχα λίγα φτηνά καρναβαλίστικα κόλπα, άφησε κάποιους Εβραίους να τον σταυρώσουν κι έπειτα την κοπάνησε στο προσκήνιο. Ο άνθρωπος κουράζεται, γαμώτο, να υποφέρει. Τα δόντια στο στόμα του ή η ίδια πάντα γυναίκα στο ίδιο πάντα δωματιάκι, αρκούν να τον πεθάνουν.

Οι απατεώνες της θρησκείας πάνε μαζί με τους απατεώνες της επανάστασης και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την κωλοτρυπίδα απ' το μουνί, αδέρφια. Καταλάβαιτέ το αυτό και έχετε κάνει μια αρχή. Ακούστε προσεκτικά κι έχετε κάνει μια αρχή. Καταπιείτε τα όλα και είστε νεκροί. Ο Θεός κατέβηκε απ' το δέντρο πήρε το φίδι και το σφιχτό μουνάκι της Εδέμ μακριά και τώρα έχετε τον Καρλ Μαρξ να πετάει χρυσόμηλα από το ίδιο δέντρο, κυρίως με τη μορφή νέγρου.

Αν γίνεται αγώνας κι εγώ πιστεύω πως γίνεται, πάντα γινόταν κι απ' αυτόν βγήκαν οι Βαν Γκογκ και οι Μάλερ καθώς κι οι Ντιζι Γκιλέσπι κι οι Τσάρλι Πάρκερ, τότε παρακαλώ προσέξτε τους ηγέτες σας γιατί υπάρχουν πολλοί στις γραμμές σας που θα προτιμούσαν να γίνουν πρόεδροι της Τζένεραλ Μότορς παρά να κάψουν το βενζινάδικο της Σελ στην γωνία. Αλλά απ' τη στιγμή που δεν μπορούν να έχουν το ένα, διαλέγουν το άλλο. Είναι οι ανθρώπινοι αρουραίοι των αιώνων που μας έχουν κρατήσει εδώ που βρισκόμαστε. Είναι ο Ντούμπτσεκ που γυρίζει απ' την Ρωσία μισός άνθρωπος και φοβάται τον ψυχικό θάνατο. Ο άνθρωπος πρέπει τελικά να μάθει πως είναι προτιμότερο να πεθάνει ενώ του κόβουν σιγά-σιγά τ' αρχίδια παρά να ζήσει με όποιον άλλο τρόπο. Ηλίθιο; Όχι πιο ηλίθιο από το μεγαλύτερο θαύμα. Αν έχετε όμως πιαστεί στην παγίδα, ας καταλαβαίνετε πάντοτε τι είναι αυτό που δίνετε για αντάλλαγμα, να χώνει τα δάχτυλά του, τα χέρια του στα φορέματα των γυναικών ενώ οι άντρες έμεναν παράμερα στην βασιλική αυλή. Αλλά κι ο Καζανόβας πέθανε, δεν ήταν τίποτα άλλο από ένας γέρος με μεγάλο πούτσο, αλήθεια. Το να πούμε ότι θα μπορούσα να φτύσω αδιάφορα στον τάφο του είναι επίσης αλήθεια. Οι κυρίες την πέφτουν συνήθως στο μεγαλύτερο βλάκα που μπορούν να βρουν, γι' αυτό κι η ανθρώπινη φυλή βρίσκεται εκεί που βρίσκεται σήμερα: έχουμε αναθρέψει τους έξυπνους και μόνιμους Καζανόβες, που είναι τελείως κούφιοι από μέσα, σαν τα σοκολατένια πασχαλιάτικα κουνελάκια που χαρίζουμε στα φτωχά μας παιδιά.

Το λίκνο των Τεχνών όπως και το λίκνο των Επαναστατών βρίθει από τα πιο αφάνταστα, γεμάτα ψείρες αλλόκοτα πλάσματα, που αναζητούν την παρηγοριά της κόκα-κόλας επειδή δεν μπορούν ούτε να βρουν δουλειά σαν λαντζέρηδες ούτε και να ζωγραφίσουν σαν τον Σεζάν. Εάν δεν σε θέλει το αφεντικό, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσευχηθείς ή να δουλέψεις για ένα καινούριο αφεντικό. Και όταν ανακαλύψεις ότι κι εκείνο το αφεντικό δεν σε θέλει, τότε γιατί όχι ένα άλλο; Ο καθένας ευχαριστημένος με τον δικό του τρόπο.

Ναι, έτσι γέρος που είμαι, είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένος που ζω σ' αυτή τη συγκεκριμένη ηλικία. ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ ΑΠΛΩΣ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΤΡΩΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΣΚΑΤΑ. Παντού συμβαίνει αυτό. Πράγα. Γουάτς. Ουγγαρία. Βιετνάμ. Δεν είναι η κυβέρνηση. Είναι ο Άνθρωπος εναντίων των κυβερνήσεων. Είναι ο Άνθρωπος που δεν γίνεται πια να τον κοροϊδεύουν τελείως  με τα “Λευκά Χριστούγεννα” του Μπινγκ Κρόσμπι και τα βαμμένα πασχαλιάτικα αυγά που πρέπει να τα κρύβουμε απ' τα παιδιά που με τη σειρά τους πρέπει να τα ΨΑΞΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΒΡΟΥΝ. Από υποψήφιους προέδρους της Αμερικής που τα πρόσωπα του στις οθόνες των τηλεοράσεων σε αναγκάζουν να τρέχεις στο μπάνιο και να ξερνάς.

Μ' αρέσει αυτή η εποχή. Μ' αρέσει αυτή η αίσθηση. Οι νέοι άρχισαν τελικά να σκέφτονται. Και οι νέοι έχουν γίνει όλο και περισσότεροι. Αλλά κάθε φορά που βρίσκουν έναν επικεφαλής γι' αυτά που νιώθουν, αυτός ο επικεφαλής δολοφονείται. Οι γέροι και οι αρτηριοσκληρωτικοί φοβούνται. Ξέρουν πως η επανάσταση μπορεί να ξεπηδήσει από τους εκλογικούς καταλόγους κατά τον αμερικάνικο τρόπο. Μπορούμε να τους σκοτώσουμε χωρίς ούτε μια σφαίρα. Μπορούμε να τους σκοτώσουμε με το να γίνουμε απλώς πιο αληθινοί και πιο ανθρώπινοι και με το να απορρίψουμε με την ψήφο μας τα σκατά. Αλλά είναι έξυπνοι. Τι μας προσφέρουν; Τον Χάμφρεϊ ή τον Νίξον. Όπως έχω πει, κρύα σκατά, ζεστά σκατά, είναι όλα σκατά.

Το μόνο πράγμα που μ' έσωσε και δεν με δολοφόνησαν είναι ότι εγώ είμαι μικρό σκατό, δεν κάνω πολιτική, παρατηρώ. Δεν είμαι με το μέρος κανενός παρά με το μέρος του ανθρώπινου πνεύματος, που στο τέλος-τέλος ακούγεται μάλλον επιπόλαιο, σαν κομπάρσος, που σημαίνει όμως κυρίως το πνεύμα μου, που σημαίνει και το δικό σου επίσης, γιατί αν δεν είμαι στ' αλήθεια ζωντανός, πως μπορώ να σε 'δω;

Φίλε μου, πως θα 'θελα να 'δω όλους τους ανθρώπους που περπατάνε στο δρόμο να φοράνε γερά ζευγάρια παπούτσια, να τους δω να βρίσκουν ωραία κωλαράκια για να γαμάνε και να έχουν τις κοιλιές τους γεμάτες. Χριστέ μου, ο τελευταίος κώλος που γάμησα ήταν το 1966 και από τότε κωλοβαράω. Και δεν υπάρχει κωλοβάρεμα που να συγκρίνεται μ' αυτή την εξαίσια τρύπα.

Είναι δύσκολοι καιροί, αδέρφια, και δεν ξέρω τι ακριβώς να σας πω. Είμαι λευκός, αλλά είμαι αναγκασμένος να συμφωνήσω - δεν εμπιστεύομαι και τόσο αυτή την ιστορία με το χρώμα - ότι δεν είμαι σκληρός και δεν μ' αρέσουν και τόσο πολύ ούτε τα μαλακά σκατά, έχω δει όμως ένα σωρό από σας τους μαύρους που με κάνουν να ξερνάω σε όλη την διαδρομή από το Βένις Γουέστ μέχρι το Μαϊάμι Μπιτς. Η Ψυχή δεν έχει δέρμα. Η ψυχή έχει μονάχα σωθικά που θέλουν να ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΟΥΝ, τελικά, δεν το ακούτε αδέρφια; Απαλά, δεν μπορείτε να τ' ακούσετε, αδέρφια; Ένα καυλωμένο κωλαράκι και μια καινούρια Κάντιλακ δεν πρόκειται να λύσουν τίποτα, να πάρει ο διάολος. Ο Ποπάι θα έχει ένα μάτι και ο Νίξον θα είναι ο επόμενός σας πρόεδρος. Ο Χριστός ξεγλίστρησε απ' τον σταυρό και τώρα είμαστε εμείς καρφωμένοι στον γαμημένο, μαύροι και λευκοί, λευκοί και μαύροι, πέρα για πέρα.

Εκλογή μας είναι το να μην έχουμε εκλογή. Αν κινηθούμε πολύ γρήγορα, είμαστε νεκροί. Αν δεν κινηθούμε αρκετά γρήγορα, είμαστε νεκροί. Δεν είναι δικιά μας η τράπουλα. Πως να χέσεις όταν έχεις χωμένη στον κώλο συ μια χριστιανική τάπα 2.000 μέτρων;

Αν ζητάτε τη γνώση, μη διαβάζετε τις αηδίες του Καρλ Μαρξ. Ανακαλύψτε, σας παρακαλώ, το πνεύμα. Ο Μαρξ δεν είναι άλλο από τα τανκς που διασχίζουν την Πράγα. Μη σας την κάνουν μ' αυτόν τον τρόπο. Πρώτα απ' όλα, διαβάστε Σελίν. Τον μεγαλύτερο συγγραφέα εδώ και 2.000 χρόνια. Και τον ΞΕΝΟ του Καμύ. Το ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΜΩΡΙΑ. Τους ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΚΑΡΑΜΑΖΩΦ. Όλα του Κάφκα. Όλα τα έργα του άγνωστου συγγραφέα Φώκνερ, τον Σαίξπηρ και ιδιαίτερα τον Τζωρτζ Μπερνάρντ Σω, την πιο ολάνθιστη φαντασμαγορία των Αιώνων, έναν πραγματικό μαλάκα με απίστευτες πολιτικές και λογοτεχνικές διασυνδέσεις. Ο μόνος νεώτερος που μπορώ να σκεφτώ που είχε το δρόμο στρωμένο μπροστά του και έγλυφε κώλους όταν χρειαζόταν είναι ο Χεμινγουέι. Η διαφορά όμως ανάμεσα στον Χέμινγουει και τον Σω ήταν ότι ο Χεμ. έγραφε κάποια καλά έργα στην αρχή ενώ ο Σω έγραφε εντελώς επιπόλαια και ανιαρά σκατά απ' την αρχή μέχρι το τέλος.

Έτσι, να που ανακατεύουμε την Επανάσταση με την Λογοτεχνία και ταιριάζουν και τα δύο. Κατά κάποιο τρόπο όλα ταιριάζουν, αλλά κουράστηκα και περιμένω το αύριο.

Θα μου χτυπήσει την πόρτα Εκείνος;

Ποιος νοιάζεται;

Ελπίζω πως αυτό σας έκανε να χύσετε το τσάι σας.