Δέκα Λεπτά - Ten minutes

-Θεωρείτε πως είστε καλός συγγραφέας, κύριε…

Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την ερώτηση ένα αχνό χαμόγελο ήταν αρκετό να συνεχίσει τη συζήτηση.

-Θεωρώ πως δεν υπάρχουν καλοί συγγραφείς πια. Κι αν υπάρχουν, στις μέρες μας είναι σίγουρα δυσεύρετοι.

Ο δημοσιογράφος φανερά εκνευρισμένος, ώρα τώρα, από την έκβαση της συνέντευξης και με αφορμή το τελευταίο σχόλιο, επέλεξε απλά να τον κοιτά επίμονα.

-Μπορείτε να εξηγήσετε;, πρόσθεσε, προσπαθώντας να αποσπάσει κάτι παραπάνω από αερολογίες και ασάφειες.

-Μπορώ. Ίσα όμως που προλαβαίνω, γιατί σε δέκα λεπτά θα πρέπει να πηγαίνω. Πρέπει να προλάβω το τρένο.

-Όπως θέλετε.

-Πιο εύκολο θα μου ήταν να ξεκινήσω με ένα παράδειγμα.

-Παρακαλώ…

–Ωραία. Ένα οικοσύστημα για να “ανθίσει” χρειάζεται τις κατάλληλες συνθήκες. Έτσι δεν είναι; Αν υποθέσουμε, λοιπόν, πως οι συνθήκες είναι η εποχή στην οποία ζούμε και το οικοσύστημα η καλλιτεχνική φύση, θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ. Κι ένας συγγραφέας, αν μη τι άλλο, είναι καλλιτεχνική φύση. Αλλά καλύτερα ας γίνω πιο ευθύς, γιατί πάλι νιώθω ότι σας αδικώ με αυτή τη γενίκευση.

Θεωρώ πως είμαστε άδικοι στους καλλιτέχνες. Τα πάντα βουίζουν μέρα νύχτα, μέρα-νύχτα ασταμάτητα. Σήκω, πλύσου, ντύσου, δούλεψε, οκτώ, δέκα, κόσμος, Μέσα, αυτοκίνητα, Ίντερνετ, ευθύνες, λογαριασμοί κι άλλα πολλά, που είναι και ίσως ήταν ανέκαθεν, πράγματα που ταλαιπωρούσαν τους ανθρώπους μίας κοινωνίας. Τώρα ολότελα μπορεί να μας ταλαιπωρεί ακόμα και η ίδια η διασκέδαση. Τι ζητάμε λοιπόν; Πως περιμένουμε έμπνευση; Μα αυτό είναι που μας κάνει και διαφέρουμε από όλους τους καιρούς. Δεν περιμένουμε. Κι έτσι λοιπόν, δίχως χρόνο, τόπο και ολότελα διάθεση από εμάς να δούμε το παιδί που φυτεύει ιδέες και, επί της ουσίας, είναι η έμπνευση και η φαντασία, εκείνο σιωπεί. Πως γίνεται ο καλλιτέχνης να το γυρέψει; Γιατί μιλάμε ακόμα για φαντάσματα που ξεφύσηξε ο άγονος αέρας του καιρού μας; Ταχύτητα χωρίς βλέψεις αγνές ή δημιουργικές, επιβράβευση του κενού.

Κοινωνία ευκαιριακή.

Κοινωνία του μηδέν.

Έχω χρόνια να γράψω κάτι. Ορίστε… Ίσως αυτό φταίει για την ακεφιά μου. Τι να πω; Δυσεύρετοι στην εποχή μας οι καλοί συγγραφείς, οι καλοί καλλιτέχνες, οι καλοί άνθρωποι. Αν δημοσιεύσετε, μετά από τα τελευταία μου λόγια, πως απλά είμαι στραβός απαισιόδοξος και κακός προς την εποχή μου, δυσεύρετοι και οι καλοί δημοσιογράφοι. Αν υπήρξαν ποτέ…

Το τελευταίο ήταν αστείο αλλά κανείς δεν είχε διάθεση να γελάσει.

-Έχω χρόνια να γράψω κάτι. Ίσως γράψω κάτι για σήμερα… Δεν ξέρω.

Αποχαιρετίστηκαν εν τάχει. Μάταια όμως. Είχαν περάσει ήδη 15 λεπτά.

Πραξιτέλης Πολλάκης, 29/01/2024

Ten Minutes

"Do you think you are a good writer, Mr…?"
Just before the question was even finished, a faint smile appeared on his face.
“I believe there are no good writers left. And if there are nowadays, they are certainly hard to find.”
The journalist, clearly irritated by how the interview was unfolding and by that last remark, simply chose to stare at him, unwavering.
“Could you elaborate?” he pressed, hoping to extract something beyond vague words.
“I can. But barely, in ten minutes, I must leave. I have a train to catch.”
“As you wish.”
“It would be easier if I started with an example.”
“Please…”
“Very well. An ecosystem, in order to flourish, needs the right conditions. Right? Let's say that the 'conditions' are the era we live in and the 'ecosystem' is our artistic nature. I believe you understand where I am going with this… A writer, at the very least, is part of that artistic nature. But let me be more direct, because I feel I am doing you a disservice with such generalizations.
I believe our times are harsh on writers. Everything hums and buzzes, day and night, endlessly. Rise, wash, dress, work; eight, ten hours; people everywhere; media, cars, the Internet, responsibilities, bills, and more. Always more. Things that have long tormented the people of any society. But nowadays, all these things combined, and even pleasure itself, can become a burden. At this pace, in these conditions, what do we really want? How is inspiration supposed to appear? But that's precisely our difference from the old times. Now we just… don't look for it. And so, with no time, no place, no mood to look for inspiration, to look for our inner child that plants the ideas, we just wait. And then what happens? That child stays silent. How do we expect an artist, our artistic nature, to search for it? Why do we keep talking about ghosts that are carried away by the barren winds of our era? Speed without purpose, neither creative nor noble.
Rewarding emptiness.
Society of opportunity.
A society of zero.
It has been years since I last wrote anything. There… maybe that explains my bad attitude. I don't know… What can I say? Good writers, good artists, even good people are hard to find these days. And if, after my last words, you publish that I am just weird and a cynical pessimist, against everyone in my era, then good journalists, too, must be hard to find. If they ever existed…”
The last remark was meant as a joke, but no one felt like laughing.
“It has been years since I wrote anything… Maybe I will write something about today. I do not know…”
They tried to say goodbye as fast as they could. But it was in vain. Fifteen minutes had already slipped away.

Praxitelis Pollakis, 29/01/2024